Apel o nadzór premiera nad ochroną polskich rodzin przed urzędnikami handlującymi dziećmi

Wobec okrutnego traktowania polskich rodzin w Niemczech oraz wprowadzenia według projektu rządowego w Polsce na wzór prawa niemieckiego do kodeksu rodzinnego i opiekuńczego przepisu dopuszczającego zabranie dziecka w trybie pilnym z powodu samego tylko przypuszczenia możliwości zagrożenia "dobra dziecka", Stowarzyszenie Wolne Społeczeństwo zwróciło się z końcem kwietnia do pani premier Beaty Szydło o osobisty nadzór Prezesa Rady Ministrów w sprawach niemieckiej przestępczości państwowej przeciwko polskim rodzinom.

Polskie rodziny mają prawo do ochrony przed obcą przestępczością państwową oraz przed narażaniem ich na stosowanie prawa wzorowanego na potępianych w całej Europie niemieckich praktykach niszczenia rodzin. Pani premier została poproszona o poświęcenie uwagi dwóm niezależnym a zarazem niezwykle podobnym sprawom dzieci brutalnie zabranych samotnym polskim matkom, pani Ewy (imię zmienione) i pani Urszuli M., podczas ich wizyt w Niemczech, po uprzednio dokonanych przeprowadzkach dzieci z matkami do Polski. Każde z dzieci jest wciąż bezprawnie izolowane od swej matki od ponad roku. W obu przypadkach jako powód izolowania dziecka przedstawiane jest rzekome "zagrożenie dobra dziecka". Użycie nieokreślonego pojęcia "zagrożenia dobra dziecka" jest najpoważniejszą wadą nowelizacji polskiego kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, dokonanej dnia 18 marca 2016 r. według rządowego projektu.

Skierowana do premiera prośba o nadzór dotyczy spraw dzieci i matek wyjątkowo brutalnie traktowanych przez niemieckich urzędników. Dyrektor Departamentu Spraw Obywatelskich w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, pan Leszek Białecki, przekazał (DSO.SWA.5711.173.2015.MKr) dokumentację prośby w sprawach obu rodzin, pani Ewy oraz pani Urszuli. M., ministrowi sprawiedliwości oraz ministrowi spraw zagranicznych do ponownego rozpatrzenia w każdym z ministerstw, których urzędnicy doskonale znają obie sprawy, lecz odmawiają pomocy. (Obraz pisma z kancelarii premiera: .)

Polski rząd nie pomógł obu rodzinom mimo rażącego łamania przez Niemcy prawa międzynarodowego. Wskutek rządowej nowelizacji kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, licznych podobnych sytuacji można spodziewać się w Polsce. Można obawiać się, że rodziny poszkodowane w Polsce wskutek rządowej nowelizacja nie otrzymają rządowej pomocy w obronie przed jej skutkami. Dlatego pani premier została poproszona doprowadzenie do zbadania i wyjaśnienia obu spraw oraz niemieckich praktyk i możliwości ich naśladowania w Polsce.

Prośba Stowarzyszenia Wolne Społeczeństwo z dnia 29 marca 2016 r. o osobisty nadzór Prezesa Rady Ministrów w sprawach niemieckiej przestępczości państwowej przeciwko polskim rodzinom, jest kolejna prośbą kierowaną do szefa polskiego rządu o ochronę polskich rodzin przez zabieraniem dzieci pod wpływem zagranicznego przykładu lub zagranicznej korupcji i przestępczości. Polskie państwo nie jest zdolne do zapewniania bezpieczeństwa rodzinom w Polsce i w Unii Europejskiej. Nie potrafi skłonić swych urzędników i sędziów do ochrony rodzin.

Polski rząd milczy wobec publicznych zarzutów rządowego dopuszczania handlu polskimi dziećmi. Polski rząd milczy, nawet gdy zarzuty te podnoszone są przez polityka doświadczonego pracą w prokuraturze, w rządzie, na stanowiskach sędziego, prezesa Najwyższej Izby Kontroli, posła do Parlamentu Europejskiego. Pytania posła Janusza Wojciechowskiego o handel dziećmi w Polsce (poniżej) oczekują odpowiedzi od wielu miesięcy. W tym czasie kolejne dzieci stają się ofiarami przestępców. Rząd podejmuje jedynie działania pozorne.

Pani premier Beata Szydło proszona jest o przerwanie rządowego milczenia. Pora, by polski rząd przystąpił do rzeczywistej ochrony rodzin. Polski rząd winien skończyć z okrutnym procederem traktowania rodzin jako źródła zaopatrzenia w dzieci wykorzystywane do zarobkowania na koszt podatnika. Polskie rodziny stają się ofiarami sądowego bezprawia na wielką skalę.

Ostatnia rządowa zmiana kodeksu rodzinnego i opiekuńczego dokonana została dla ochrony rodzin przed zabieraniem dzieci wyłącznie z powodu ubóstwa. Posłowie i senatorowie pod naciskiem opinii publicznej bezskutecznie usiłowali chronić rodziny przed sędziami i urzędnikami, udając zarazem usilnie, że państwo i jego funkcjonariusze nie są winni niszczenia rodzin. Już sama potrzeba szczególnego prawnego zakazywania sędziom zabierania dzieci tylko z powodu ubóstwa rodziny jest dowodem niezdolności państwa, jego urzędników i sędziów, do ochrony rodziny. Sędziowie mają konstytucyjny obowiązek ochrony rodziny. Mimo to, jak przyznali, w wielu dziesiątkach przypadków zabierali dzieci rodzicom tylko z tego powodu, że rodzicom zabrakło pieniędzy. Następnie na opiekę zastępczą wydawano wielokrotnie więcej pieniędzy niż potrzeba było na pomoc w ubóstwie, pozwalającą zostawić dzieci z rodzicami.

Urzędnicy i sędziowie dbają o własne interesy, których nie da się pogodzić z interesami rodzin z bardzo prostego powodu: ponieważ mogą oni uzyskiwać korzyści materialne z państwowych pieniędzy przeznaczanych na opiekę nad dziećmi. Działają w oczywistym konflikcie interesów, poza jakąkolwiek skuteczną kontrolą. Nie można urzędnikom płacić za zabieranie dzieci, i nie skłaniać tym do zabierania dzieci. (Brak nadzoru nad funkcjonariuszami państwowymi w Polsce: .)

Łatwość działania urzędników i sędziów na szkodę rodzin w Polsce wynika z niedokończenia ustrojowego przekształcania państwa totalitarnego w demokratyczne państwo prawne. Jednopartyjne, niedemokratyczne kierowanie urzędnikami oraz sędziami nie zostało zastąpione demokratyczną kontrolą. W dodatku obecnie wspierane przez Unię Europejską powierzanie zadań publicznych podmiotom prywatnym doprowadziło do rozproszenia wykonawstwa tych zadań bez ustanowienia odpowiedniego rozproszonego nadzoru nad nim, i doprowadziło do organizowania się osób zainteresowanych dochodami ze środków publicznych w grupy lobbystyczne wywierające skutecznie naciski polityczne na szkodę rodzin i na szkodę publiczną. Nieustanowienie rozproszonej społecznej kontroli podmiotów prywatnych wykonujących zadania publiczne prowadzi do przejmowania przez nie kontroli nad urzędnikami, sędziami oraz innymi funkcjonariuszami państwa i pracownikami organów państwa.

Nie można oczekiwać skuteczności zośrodkowanego, centralnego nadzoru nad coraz liczniejszymi wykonawcami zadań publicznych zlecanych przez państwo. Nie można liczyć, że kancelaria premiera lub ministerstwo są w stanie podołać nadzorowi na wciąż rosnącymi w liczbę podmiotami prywatnymi tworzącymi przeróżne układy powiązań z funkcjonariuszami państwa. Wobec braku innych niż rząd podmiotów nadzorczych mających demokratyczną legitymację, przekazywanie podmiotom prywatnym zadań publicznych prowadzi do rozkładu państwa, którego pierwszymi ofiarami stają się osoby o najmniejszych możliwościach samoobrony: dzieci, samotne matki, rodziny niezamożne, przeżywające trudności.

Rozwiązanie w postaci rozproszonej społecznej kontroli urzędnikami jest od dawna zalecane przez badaczy sposobów zaprowadzania i utrzymywania praworządności. Badacze wskazują, że funkcjonariuszy państwa można powstrzymywać przed naruszaniem prawa, obciążając ich znacznym rzeczywistym ryzykiem osobistego poniesienia jego kosztu (Catalina Smulovitz, Kiedy mogą funkcjonować rządy prawa? Zdecentralizowane mechanizmy obciążania kosztami, w: Demokracja i rządy prawa, red. J. M. Maravall, A. Przeworski, Warszawa 2010 r., str. 169).

Skuteczna rozproszona kontrola społeczna czyni ryzyko poniesienia kosztu nieprzewidywalnym dla funkcjonariusza państwowego. Odpowiedzialność osobista funkcjonariusza czyni ryzyko poniesienia kosztu zawinionego bezprawia rzeczywistym.

Obecnie w Polsce nie ma możliwości społecznego nakładania na funkcjonariusza państwa kosztu zawinionego przezeń bezprawia. Społeczne żądania postępowań karnych przeciwko funkcjonariuszom państwowym powstrzymywane są umyślnie przez prokuratorów wyposażonych w uprawnienia do obrony wybranych przestępców. Prokuratorzy korzystają z tych uprawnień dla swych osobistych korzyści, wchodząc w przeróżne powiązania interesów gospodarczych i politycznych. Udostępnianie społeczeństwu wiedzy koniecznej do odnajdywania funkcjonariuszy winnych bezprawia dodatkowo utrudniane jest jest za pomocą przepisów karnych dotyczących pomówień, których stosowanie do ochrony funkcjonariuszy publicznych wprost godzi w podstawy demokracji.

W Polsce wciąż mnożą się dostępne funkcjonariuszom państwowym pieniężne zachęty do łamania prawa.

Osoby zarabiające na opiece nad dziećmi, zarówno w Polsce, jak i poza Polską, znajdują w polskich rodzinach źródło zaopatrzenia w "towar", który pozwala im uzyskiwać stały, bezpieczny i wysoki zarobek z budżetu państwa, polskiego lub obcego. Są za to gotowi płacić, bo wskutek jednej "inwestycji" uzyskują stały dochód na wiele lat. Polskie dzieci są zabierane rodzicom także "na eksport". Pomagają w tym sędziowie i urzędnicy pod wpływem korupcji napędzanej wielkimi w polskich warunkach kwotami wydawanymi przez Republikę Federalną Niemiec, Belgię czy Norwegię na opiekę nad dziećmi.

Szefowi rządu, posłom i senatorom nie wolno milczeć wobec zarzutów handlu dziećmi. Mimo zmiany na stanowisku premiera nie wolno zapomnieć o potrzebie udzielenia odpowiedzi na pytania podniesione w ubiegłym roku publicznie. Pani premier proszona jest o udzielenie odpowiedzi na pytania posła do Parlamentu Europejskiego pana Janusza Wojciechowskiego:

"Czy tego rodzaju proceder wysyłania polskich dzieci za granicę dotyczy także innych państw? Jeśli tak, to jakich? Ile polskich dzieci w ciągu ostatnich 5 lat zostało adoptowanych przez rodziny zagraniczne?

Ile polskich dzieci zostało adoptowanych za granica przez pary homoseksualne?

Czy zwiększona w ostatnich latach aktywność sądów rodzinnych w zakresie odbierania dzieci rodzicom, w sytuacjach braku przemocy, demoralizacji czy innych patologii - choćby taka, jak ostatnio opisywana przez liczne media działalność sądu w Nisku - ma związek z planowanymi adopcjami za granicę?

Proszę, by Pani Premier zleciła niezwłoczne zbadanie sprawy tych planów eksportu polskich dzieci do Norwegii. Mam najgorsze podejrzenie, że nie chodzi wcale o szukanie rodzin zastępczych dla polskich sierot, lecz przeciwnie - chodzi o szukanie dzieci, i to wcale nie sierot (według raportu NIK tylko 3 procent dzieci przebywających w domach dziecka jest naprawdę sierotami), tylko najczęściej dzieci przemocą zabranych z polskich rodzin, żeby je dostarczyć zagranicznym rodzinom albo związkom rodzinopodobnym.

Obawiam się, że chodzi po prostu o handel polskimi dziećmi".

W petycji przeciwko ułatwieniu zabierania dzieci rodzicom przedstawione zostało tłumaczenie opisu niemieckiego systemu zarabiania miliardów euro kosztem rodzin, sporządzonego przez doświadczonego niemieckiego adwokata. Miliardy euro zarabia się w Niemczech kosztem niszczonych rodzin, ponieważ dziecko można zabrać rodzicowi, gdy tylko sędzia uzna, że jego "dobro" jest "zagrożone" jakimkolwiek możliwym przyszłym zdarzeniem (18.01.2016; tłumaczenie: ).

"Liczba dzieci w domach dziecka podwoiła się. Coraz więcej dzieci w Niemczech jest odrywanych od rodziców. Dzieci są umieszczane w rodzinach zastępczych lub w domach dziecka. W roku 2015 ponad 48 tysięcy dzieci musiało znieść horror zabrania od rodziców. W roku 2005 liczba ta wynosiła 26 tysięcy. Wydatki na zabieranie dzieci podwoiły się w ciągu ledwie 10 lat, przekraczając kwotę 9 miliardów euro.
Łączne koszty przewyższają kwotę 36 miliardów euro. Te pieniądze płyną przeważnie do służb publicznych i związków socjalnych. Niestety nie ma żadnej przejrzystości i kontroli nad tym rynkiem rosnącym na koszt państwa. Liczby dowodzą, że urzędnicy stracili panowanie nad sytuacją.
Według osobistych ocen współpracowników urzędów, środki te oraz niezwłoczne zabieranie dzieci, stawiają dotknięte nimi rodziny przed faktami dokonanymi. Korekta decyzji jest możliwa najwyżej po długotrwałych postępowaniach i opiniowaniu. Ten system wymaga zbadania. Wzywa się ustawodawców. Dzieci i rodzice postrzegają państwo prawne jako koszmarne państwo-agresora, które samowolnie rozporządza szczęściem rodziny.
Fakt wykolejenia się tego molocha administracyjnego jest widoczny w rażących różnicach regionalnych. W wielu krajach związkowych progi alarmowego działania urzędników są przeróżne. W miastach-państwach Bremie i Berlinie prowadzi się ponad dwudziestokrotnie więcej tak zwanych postępowań oceny zagrożenia niż na przykład w Dolnej Saksonii. Tam urzędnicy chroniący dzieci dostrzegają powody działania w bardzo niewielkiej liczbie przypadków.
Łącznie prowadzonych jest w Niemczech ponad 120 tysięcy takich postępowań. Uważa się, że zagrożenie dobra dziecka stwierdzane jest w odniesieniu do ponad 40 tysięcy dzieci. Większość dzieci zabieranych rodzicom jest w wieku ponad 12 lat. W rzeczywistości zatem powinno chodzić o problemy wychowawcze, złe towarzystwo, złe wzorce, problemy dojrzewania. W minionych stuleciach rodzice i uczestnicy – z niewieloma wyjątkami – rozwiązywali te trudności bez rozdzielenia i społecznej śmierci dla dziecka i rodziny.
Liczby wskazują, kto zyskuje. Liczby pokazują, że cały system po prostu nie może działać. Liczby dowodzą, że z tym systemem w końcu należy skończyć. Sedno problemu: beneficjenci siedzą u steru władzy i dzielą miliardy między siebie.
W samej parlamentarnej komisji do spraw młodzieży przygotowywane są środki podatkowe i podejmowane są decyzje o finansowym zaopatrzeniu i wyborze korzystających. W komisjach siedzą najwięksi oferenci usług socjalnych, którzy też z kolei są aktywnymi graczami na rynku pomocy dzieciom i młodzieży. Przedsiębiorcami w przeróżnych zakładach opiekuńczych są często zasłużeni żołnierze partyjni, którzy wykorzystują te zakłady jako trampolinę swej dalszej kariery politycznej. Pieniędzmi podatnika można wspaniale dowieść własnego zaangażowania socjalnego.
Do chwili zmiany tego systemu pokrzywdzeni muszą bronić się własnymi siłami duchowymi, by w przypadkach bezprawia nie wpaść ze swymi dziećmi w tryby i pod koła uszczęśliwiaczy. Prokuratura jest wzywana do działania".

Nie wolno dopuścić do rozwoju tego systemu w Polsce. Zarazem należy go zwalczać w Niemczech i w innych krajach Unii Europejskiej, ponieważ Unia stanowi jego rozsadnik. Unia z wykorzystaniem zasady nadrzędności jej prawa nad prawem kraju członkowskiego jest wykorzystywana przez lobby pozornej opieki do podbijania kolejnych państw. Przed paroma laty dostrzeżono szkodliwe skutki działania Unii w tym zakresie w Finlandii. Obecnie bezwzględny proceder niszczenia rodzin otrzymuje wsparcie rządową nowelizacją polskiego kodeksu rodzinnego i opiekuńczego.

Apel z dnia 29 marca 2016 r. o osobisty nadzór Prezesa Rady Ministrów nad ochroną polskich rodzin przed niemiecką przestępczością państwową został do pani premier Beaty Szydło wystosowany wobec opierania rządowej nowelizacji kodeksu rodzinnego i opiekuńczego o niemiecki wzór prawny. Liczne polskie rodziny stały się ofiarami niemieckiej przestępczości sędziowskiej opartej o przepisy przyjęte w Polsce bez namysłu. Polski rząd nie pomaga polskim rodzinom, które przekonano, że mogą liczyć na praworządność i bezpieczeństwo w Unii Europejskiej, a następnie okrutnie oszukano.

Minister sprawiedliwości, który na wzór niemiecki właśnie zwiększył swobodę i dowolność sądowego zabierania dzieci w Polsce, winien teraz udowodnić, że rzeczywiście zamierza chronić polskie rodziny. Minister sprawiedliwości ma obecnie szansę bezpośredniej konfrontacji z niemiecką praktyką niszczenia rodzin zanim jej naśladowanie wywoła kolejne tragedie w Polsce, zanim nowelizacja przyniesie rodzinom w Polsce kolejne cierpienia.

Zarzuty handlu polskimi dziećmi nie mogą pozostać bez odpowiedzi. Pani premier Beata Szydło proszona jest o ochronę rodziny jako podstawy państwa i społeczeństwa. Wystąpienie o wyjaśnienia dyrektora Departamentu Spraw Obywatelskich w Kancelarii Premiera, pana Leszka Białeckiego, skierowane do właściwych ministerstw, zasługuje na poparcie społeczne.

Każde poparcie ochrony rodzin jest cenne. Każde pytanie o postępowania w sprawach dzieci pani Ewy i pani Urszuli M. skierowane (także pocztą elektroniczną na podstawie ustawy o dostępie do informacji publicznej) do ministra sprawiedliwości pana Zbigniewa Ziobry, do wiceministra sprawiedliwości pana Patryka Jakiego, który przygotował nowelizację kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, oraz do ministra spraw zagranicznych pana Witolda Waszczykowskiego, służyłoby wyjaśnianiu zagrożeń, przed jakimi stanęły polskie rodziny wskutek dokonanej dnia 18 marca 2016 r. nowelizacji kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Pani Urszula M. licznymi staraniami wspierała petycję przeciwko ułatwieniu zabierania dzieci rodzicom, gotowa osobiście wyjaśniać niemieckie praktyki w czasie prac nad nowelizacją kodeksu. Pani Ewa wyjaśniała je wielu dziennikarzom. W sprawie Julianka, synka pani Ewy, do Sejmu dzięki poparciu wielu osób została skierowana petycja o ratowanie polskiego dziecka z rąk niemieckich urzędników (w Kancelarii Sejmu: BKSP-145-58/16). Potępienia oczekuje niemiecka brutalność wobec dzieci i matek. (Relacja filmowa: .)

Żądanie wyjaśnienia brutalnego zabrania dzieci troskliwym matkom jest zarazem żądaniem wyjaśnienia zagrożeń postawionych przed polskimi rodzinami. Pytanie o niemieckie praktyki niszczenia rodzin jest zarazem pytaniem o przyszłość polskich rodzin.

Apel o nadzór premiera nad ochroną polskich rodzin przed urzędnikami handlującymi dziećmi

NASTĘPNY WPIS

Handel dziećmi z pomocą polskich konsulów i urzędników ministerstwa sprawiedliwości

POPRZEDNI WPIS

Potrzeba ponownej nowelizacji kodeksu rodzinnego i opiekuńczego